Recensie van Feest! - Lydia Rood
Ze gaan los!
Zoals de titel van het boek al aangeeft is het tijd voor een Feestje. De ouders van Yona zijn een weekend weg en dat is de aanleiding voor een stel klasgenoten om de bloemetjes eens flink buiten te zetten.
Voor het feest begint wordt er een beeld geschetst van de acht personages die in dit boek een rol spelen. Elk hoofdstuk wordt vanuit een ander perspectief beschreven, waardoor je als lezer een kijkje krijgt in het gevoelsleven en uitgangspunten van de verschillende personages. Dit lijkt soms verwarrend, maar werkt uiteindelijk heel verhelderend omdat je de gebeurtenissen die zich ontvouwen steeds beter kunt plaatsen. Je leert de personages namelijk persoonlijk kennen. Er zal voor iedereen dan ook wel iemand zijn waarmee je je kan identificeren en je krijgt een kijkje is de denkwijze van de andere typen die normaal gesproken in een klas op het voortgezet onderwijs te vinden zijn. Wel is het nadeel van deze manier van schrijven dat je het gevoel krijgt dat je niemand echt kent, zeker niet wanneer er allerhande drank en drugs een rol gaan spelen.
'Michiel zag er niet goed uit. Hij had bij haar thuis als drie blikjes bier op, en het leek niet goed te vallen. Hij zag bleek, zijn sproeten en zijn roodbruine haar staken vreemd af. Wit stond hem niet. Maar ze hield van hem. Vooral de manier waarop hij op de fiets hierheen had gezegd: 'Wil je het uitmaken?'
De schrijfstijl is direct, levendig en duidelijk. Als je aan het boek begint weet je eigenlijk al dat dit verkeerd gaat aflopen, blijft natuurlijk de vraag wat er dan precies te gebeuren staat. Mocht het dit einde je trouwens niet aantaan, kan je een alternatief einde lezen op de website van de uitgever.
Het is duidelijk dat Lydia Rood haar best doet boeken te schrijven die jongeren aanspreken en de thema's drugs, relaties, seks en homoseksualiteit zullen dat zeker doen. Het lijkt er ook op dat de schrijfster de lezer aan het denken wil zetten over de eventuele gevolgen van drank- en drugsgebruik. Maar of haar dat gelukt is zal je na het lezen zelf moeten ervaren.
Maarten Flaton
Zoals de titel van het boek al aangeeft is het tijd voor een Feestje. De ouders van Yona zijn een weekend weg en dat is de aanleiding voor een stel klasgenoten om de bloemetjes eens flink buiten te zetten.
Voor het feest begint wordt er een beeld geschetst van de acht personages die in dit boek een rol spelen. Elk hoofdstuk wordt vanuit een ander perspectief beschreven, waardoor je als lezer een kijkje krijgt in het gevoelsleven en uitgangspunten van de verschillende personages. Dit lijkt soms verwarrend, maar werkt uiteindelijk heel verhelderend omdat je de gebeurtenissen die zich ontvouwen steeds beter kunt plaatsen. Je leert de personages namelijk persoonlijk kennen. Er zal voor iedereen dan ook wel iemand zijn waarmee je je kan identificeren en je krijgt een kijkje is de denkwijze van de andere typen die normaal gesproken in een klas op het voortgezet onderwijs te vinden zijn. Wel is het nadeel van deze manier van schrijven dat je het gevoel krijgt dat je niemand echt kent, zeker niet wanneer er allerhande drank en drugs een rol gaan spelen.
'Michiel zag er niet goed uit. Hij had bij haar thuis als drie blikjes bier op, en het leek niet goed te vallen. Hij zag bleek, zijn sproeten en zijn roodbruine haar staken vreemd af. Wit stond hem niet. Maar ze hield van hem. Vooral de manier waarop hij op de fiets hierheen had gezegd: 'Wil je het uitmaken?'
De schrijfstijl is direct, levendig en duidelijk. Als je aan het boek begint weet je eigenlijk al dat dit verkeerd gaat aflopen, blijft natuurlijk de vraag wat er dan precies te gebeuren staat. Mocht het dit einde je trouwens niet aantaan, kan je een alternatief einde lezen op de website van de uitgever.
Het is duidelijk dat Lydia Rood haar best doet boeken te schrijven die jongeren aanspreken en de thema's drugs, relaties, seks en homoseksualiteit zullen dat zeker doen. Het lijkt er ook op dat de schrijfster de lezer aan het denken wil zetten over de eventuele gevolgen van drank- en drugsgebruik. Maar of haar dat gelukt is zal je na het lezen zelf moeten ervaren.
Maarten Flaton