recensie van je moet dansen op mijn graf - Aiden chambers
Je moet doen wat je belooft... toch?
Je moet dansen op mijn graf. Een leven en een dood in vier delen, honderdzeventien stukjes, zes doorlopende verslagen en twee krantenknipsels, met een paar grappen, een stuk of drie puzzels, wat voetnoten en af en toe een ramp om het verhaal te laten lopen. Deze tekst staat onder de titel van het boek vermeld en vertelt hoe het boek is opgebouwd.
Je moet dansen op mijn graf is een ontwikkelingsverhaal, geschreven voor de gevorderde lezer. We lezen eigenlijk het dagboek van Hal. Hal schrijft over de vriendschap met Barry en wat dit uiteindelijk voor hem betekent. De relatie tussen de twee jongens heeft maar zeven weken mogen duren, maar in deze weken krijgt Hal veel inzicht in wie hij eigenlijk is en wat hij wil. In Barry dacht Hal te vinden waar hij al jaren naar op zoek was: een boezemvriend. ‘Ik lever me aan hem over en vind het prachtig. Hij zegt wat ik moet doen om uit de nood te raken. En ik doe keurig wat hij zegt, zonder aarzelen, alsof ik werk op een afstandsbediening.’ Hal leert inzien dat vriendschap meer is dan jezelf totaal overgeven aan de ander. Hierin zit tevens een wijze les voor de lezer.
Hal begint zijn dagboek met de volgende tekst: ‘Ik ben niet geïnteresseerd in lijken. Ik ben geïnteresseerd in de Dood. Met een hoofdletter D. (…) Van één dood mens raakte ik vreselijk in de war. En daar vertel ik je nu over. Als je het weten wil natuurlijk (…) Als je niet wil lezen over alles wat er gebeurde met die hij en met mij voordat hij een het werd, en over hoe hij dat werd, dan kun je maar beter hier ophouden. Nu.’ Deze tekst spoort je natuurlijk alleen nog maar meer aan om verder te lezen. En daar krijg je zeker geen spijt van.
Sanne Veerman
Je moet dansen op mijn graf. Een leven en een dood in vier delen, honderdzeventien stukjes, zes doorlopende verslagen en twee krantenknipsels, met een paar grappen, een stuk of drie puzzels, wat voetnoten en af en toe een ramp om het verhaal te laten lopen. Deze tekst staat onder de titel van het boek vermeld en vertelt hoe het boek is opgebouwd.
Je moet dansen op mijn graf is een ontwikkelingsverhaal, geschreven voor de gevorderde lezer. We lezen eigenlijk het dagboek van Hal. Hal schrijft over de vriendschap met Barry en wat dit uiteindelijk voor hem betekent. De relatie tussen de twee jongens heeft maar zeven weken mogen duren, maar in deze weken krijgt Hal veel inzicht in wie hij eigenlijk is en wat hij wil. In Barry dacht Hal te vinden waar hij al jaren naar op zoek was: een boezemvriend. ‘Ik lever me aan hem over en vind het prachtig. Hij zegt wat ik moet doen om uit de nood te raken. En ik doe keurig wat hij zegt, zonder aarzelen, alsof ik werk op een afstandsbediening.’ Hal leert inzien dat vriendschap meer is dan jezelf totaal overgeven aan de ander. Hierin zit tevens een wijze les voor de lezer.
Hal begint zijn dagboek met de volgende tekst: ‘Ik ben niet geïnteresseerd in lijken. Ik ben geïnteresseerd in de Dood. Met een hoofdletter D. (…) Van één dood mens raakte ik vreselijk in de war. En daar vertel ik je nu over. Als je het weten wil natuurlijk (…) Als je niet wil lezen over alles wat er gebeurde met die hij en met mij voordat hij een het werd, en over hoe hij dat werd, dan kun je maar beter hier ophouden. Nu.’ Deze tekst spoort je natuurlijk alleen nog maar meer aan om verder te lezen. En daar krijg je zeker geen spijt van.
Sanne Veerman