Recensie van Lach Met de Duivel - Yehya Kaddouri
Autobiografie van een 'rotte-appel'-Marokkaan
Lach met de duivel is een autobiografie van de eerste persoon die werd veroordeeld onder de nieuwe antiterrorismewetgeving. Yehya Kaddouri heeft, zoals hij zelf zegt, Lach met de duivel geschreven met de hoop dat mensen iets van zijn verhaal leren. En Kaddouri doet wat hij de lezer belooft Hij leert de lezer hoe het is om op te groeien als Marokkaan in Nederland, in plaats van op te groeien als Nederlands kind.
De volgende dag liep ik met mijn zusje terug naar huis. Onderweg kwamen een paar oudere Nederlandse jongens om mij en mijn zusje heen staan. Ze duwden ons omver en zeiden steeds dat Marokko lekker verloren had. ‘Marokko heeft lekker verloren, rot nu maar weer op naar jullie eigen land met het vliegtuig.’ Als kind snapte ik dat niet, Nederland was ook mijn land, maar blijkbaar niet. Tegen mijn ouders zei ik niets. Ik was bang dat ze zouden schrikken.’
Als je de beschrijving van zijn jeugd leest, krijg je als lezer meer begrip voor de redenen waardoor hij uiteindelijk geradicaliseerd is. Als je het gevoel krijgt dat de hele wereld tegen je is, is het een logisch gevolg dat je je tegen de hele wereld keert. Yehya is heel eerlijk over zijn vroegere opvattingen en beschrijft heel duidelijk hoe hij uiteindelijk tot inkeer is gekomen en er achter komt dat niet de wereld, maar hij zelf verkeerd bezig is.
Yehya Kaddouri heeft Lach met de duivel geschreven in zijn eigen woorden, dus in de taal van de straat. In combinatie met de korte zinnen die hij heeft gebruikt, krijg je het gevoel dat hij dit boek voor jou heeft geschreven en dat het een verhaal is wat hij tegen jou persoonlijk vertelt. Een nadeel van deze manier van schrijven is wel dat er af en toe een overdosis aan scheldwoorden naar de lezer wordt gelanceerd. Afgezien van dat minpuntje is Lach met de duivel een boek dat een realistisch beeld geeft van de gedachtegang van de hedendaagse Marokkaanse jeugd.
Lach met de duivel is een autobiografie van de eerste persoon die werd veroordeeld onder de nieuwe antiterrorismewetgeving. Yehya Kaddouri heeft, zoals hij zelf zegt, Lach met de duivel geschreven met de hoop dat mensen iets van zijn verhaal leren. En Kaddouri doet wat hij de lezer belooft Hij leert de lezer hoe het is om op te groeien als Marokkaan in Nederland, in plaats van op te groeien als Nederlands kind.
De volgende dag liep ik met mijn zusje terug naar huis. Onderweg kwamen een paar oudere Nederlandse jongens om mij en mijn zusje heen staan. Ze duwden ons omver en zeiden steeds dat Marokko lekker verloren had. ‘Marokko heeft lekker verloren, rot nu maar weer op naar jullie eigen land met het vliegtuig.’ Als kind snapte ik dat niet, Nederland was ook mijn land, maar blijkbaar niet. Tegen mijn ouders zei ik niets. Ik was bang dat ze zouden schrikken.’
Als je de beschrijving van zijn jeugd leest, krijg je als lezer meer begrip voor de redenen waardoor hij uiteindelijk geradicaliseerd is. Als je het gevoel krijgt dat de hele wereld tegen je is, is het een logisch gevolg dat je je tegen de hele wereld keert. Yehya is heel eerlijk over zijn vroegere opvattingen en beschrijft heel duidelijk hoe hij uiteindelijk tot inkeer is gekomen en er achter komt dat niet de wereld, maar hij zelf verkeerd bezig is.
Yehya Kaddouri heeft Lach met de duivel geschreven in zijn eigen woorden, dus in de taal van de straat. In combinatie met de korte zinnen die hij heeft gebruikt, krijg je het gevoel dat hij dit boek voor jou heeft geschreven en dat het een verhaal is wat hij tegen jou persoonlijk vertelt. Een nadeel van deze manier van schrijven is wel dat er af en toe een overdosis aan scheldwoorden naar de lezer wordt gelanceerd. Afgezien van dat minpuntje is Lach met de duivel een boek dat een realistisch beeld geeft van de gedachtegang van de hedendaagse Marokkaanse jeugd.