Recensie van Nacht - Anton van der Kolk
Voordat hij het vergeet...
Boeken over de tweede wereldoorlog zijn er genoeg, maar een boek geschreven vanuit het perspectief van een kleindochter in gesprek met haar dementerende opa is uniek en maakt indruk. Zeker omdat haar opa het er met niemand ooit over gehad heeft. De schrijfstijl is aangrijpend en eenvoudig. Het leest alsof de kleindochter haar opa wil helpen, net voor zijn dood, zijn pijnlijke oorlogsverleden te verwerken. Helemaal spannend wordt het wanneer zij en haar neef Mark op zoek gaan naar het kistje van opa.
´Tussen de balken door gluurde ik naar buiten. Ik hield mijn adem in. Ik hoorde voetstappen. Ze waren niet van Mark, maar van opa. Hij liep de schuur in en sloot de deur achter zich. Ik durfde niet uit mijn schuilplaats te voorschijn te komen. Opa haalde ergens een kistje vandaan. Hij pakte er een schrift uit. Hij las en begon zachtjes te huilen. Daarna legde hij het schrift terug en ging naar een plek waar ik hem niet kon zien. Ik bleef ademloos zitten en was heel bang dat hij me zou ontdekken. Het bleef de hele dag in mijn hoofd rondspoken. Was het echt gebeurd of had ik het gedroomd? Ik kon het niet uitstaan! Ik moest dat kistje vinden, bedacht ik tijdens de wiskundeles. Het was de enige manier om erachter te komen of het echt bestond.´
Omdat Karen pas zestien is, is dit boek erg toegankelijk voor jonge lezers. Ze is niet alleen met opa bezig, maar ook met typische puberproblemen. Ook de relatie tussen familieleden is een thema in dit boek en het geheim, dat opa nu pas voor het eerst vertelt, brengt grote veranderingen met zich mee. Het geheim zelf is natuurlijk ook afschrikwekkend. Het beschreven leven in het concentratiekamp Amersfoort doet de rillingen over je rug lopen. De personages en gebeurtenissen zijn zo realistisch dat deze roman zou zomaar waar gebeurd zou kunnen zijn. Een mooier compliment kan ik niet geven.
Maarten Flaton
Boeken over de tweede wereldoorlog zijn er genoeg, maar een boek geschreven vanuit het perspectief van een kleindochter in gesprek met haar dementerende opa is uniek en maakt indruk. Zeker omdat haar opa het er met niemand ooit over gehad heeft. De schrijfstijl is aangrijpend en eenvoudig. Het leest alsof de kleindochter haar opa wil helpen, net voor zijn dood, zijn pijnlijke oorlogsverleden te verwerken. Helemaal spannend wordt het wanneer zij en haar neef Mark op zoek gaan naar het kistje van opa.
´Tussen de balken door gluurde ik naar buiten. Ik hield mijn adem in. Ik hoorde voetstappen. Ze waren niet van Mark, maar van opa. Hij liep de schuur in en sloot de deur achter zich. Ik durfde niet uit mijn schuilplaats te voorschijn te komen. Opa haalde ergens een kistje vandaan. Hij pakte er een schrift uit. Hij las en begon zachtjes te huilen. Daarna legde hij het schrift terug en ging naar een plek waar ik hem niet kon zien. Ik bleef ademloos zitten en was heel bang dat hij me zou ontdekken. Het bleef de hele dag in mijn hoofd rondspoken. Was het echt gebeurd of had ik het gedroomd? Ik kon het niet uitstaan! Ik moest dat kistje vinden, bedacht ik tijdens de wiskundeles. Het was de enige manier om erachter te komen of het echt bestond.´
Omdat Karen pas zestien is, is dit boek erg toegankelijk voor jonge lezers. Ze is niet alleen met opa bezig, maar ook met typische puberproblemen. Ook de relatie tussen familieleden is een thema in dit boek en het geheim, dat opa nu pas voor het eerst vertelt, brengt grote veranderingen met zich mee. Het geheim zelf is natuurlijk ook afschrikwekkend. Het beschreven leven in het concentratiekamp Amersfoort doet de rillingen over je rug lopen. De personages en gebeurtenissen zijn zo realistisch dat deze roman zou zomaar waar gebeurd zou kunnen zijn. Een mooier compliment kan ik niet geven.
Maarten Flaton