Recensie van Bezoekjaren - Joke van Leeuwen & Malika Blain
Haal het beste uit het leven
De schrijfster Joke van Leeuwen kwam eind jaren zeventig via een kaartenactie van Amnesty International in contact met een Marokkaanse jongen die in de gevangenis zat. De moeder van de jongen smokkelde brieven en prentbriefkaarten de gevangenis in. Toen de jongen en zijn eveneens gevangen broer werden vrijgelaten, bezocht Joke van Leeuwen zijn familie in Casablanca. Malika Blain - een jonger zusje dat in Frankrijk woont - wilde zelf het verhaal van haar broers opschrijven. Toen dit niet lukte, heeft zij het hele verhaal over haar broers aan Joke van Leeuwen verteld. Bezoekjaren is de weergave van het verhaal van Malika Blain. Hoewel zij het verhaal niet heeft geschreven, staat zij hierom toch als mede-auteur vermeld.
Bezoekjaren geeft een kijkje in het voor ons onvoorstelbare leven in één van de krottenwijken van Casablanca in Marokko. Een leven vol gevaren, maar waar de trots en liefde voor de familie alles overwint. Hoe tragisch het verhaal van Zima ook is, toch weet Joke van Leeuwen ernst en humor met elkaar te verweven.
‘Mijn moeder had handige borsten. Ze waren zo groot dat er een heleboel onder verstopt kon worden. Brieven en tijdschriften en papieren met informatie, die bracht ze allemaal vanonder tegen haar borsten aan de gevangenis in en uit, zodat niemand ze controleerde of verbood. Ik begon ook borsten te krijgen. Daar konden alleen nog maar snippertjes onder.’
Als Joke van Leeuwen iets goed kan, is het wel een verhaal tot de verbeelding laten spreken. Ook Bezoekjaren zit vol met beeldtaal en is alleen daarom al de moeite waard om te lezen. ‘De wc stonk, Amrar kon hem niet goed afsluiten. Hij had last van zijn ogen. Hij rookte dunne, kreukelige sigaretten. Ik vond hem zelf ook dun en kreukelig.’
Sanne Veerman
De schrijfster Joke van Leeuwen kwam eind jaren zeventig via een kaartenactie van Amnesty International in contact met een Marokkaanse jongen die in de gevangenis zat. De moeder van de jongen smokkelde brieven en prentbriefkaarten de gevangenis in. Toen de jongen en zijn eveneens gevangen broer werden vrijgelaten, bezocht Joke van Leeuwen zijn familie in Casablanca. Malika Blain - een jonger zusje dat in Frankrijk woont - wilde zelf het verhaal van haar broers opschrijven. Toen dit niet lukte, heeft zij het hele verhaal over haar broers aan Joke van Leeuwen verteld. Bezoekjaren is de weergave van het verhaal van Malika Blain. Hoewel zij het verhaal niet heeft geschreven, staat zij hierom toch als mede-auteur vermeld.
Bezoekjaren geeft een kijkje in het voor ons onvoorstelbare leven in één van de krottenwijken van Casablanca in Marokko. Een leven vol gevaren, maar waar de trots en liefde voor de familie alles overwint. Hoe tragisch het verhaal van Zima ook is, toch weet Joke van Leeuwen ernst en humor met elkaar te verweven.
‘Mijn moeder had handige borsten. Ze waren zo groot dat er een heleboel onder verstopt kon worden. Brieven en tijdschriften en papieren met informatie, die bracht ze allemaal vanonder tegen haar borsten aan de gevangenis in en uit, zodat niemand ze controleerde of verbood. Ik begon ook borsten te krijgen. Daar konden alleen nog maar snippertjes onder.’
Als Joke van Leeuwen iets goed kan, is het wel een verhaal tot de verbeelding laten spreken. Ook Bezoekjaren zit vol met beeldtaal en is alleen daarom al de moeite waard om te lezen. ‘De wc stonk, Amrar kon hem niet goed afsluiten. Hij had last van zijn ogen. Hij rookte dunne, kreukelige sigaretten. Ik vond hem zelf ook dun en kreukelig.’
Sanne Veerman