Recensie van De geur van Melisse - Per Nilsson
Hopeloos verlangen
De geur van Melisse is geen romantisch verhaal met een happy end. De geur van Melisse is veel meer dan dat. Het is een prachtig liefdesverhaal waarin je zo intens met de hoofdpersoon meeleeft dat je hem aan wilt moedigen, hem toe wilt schreeuwen en hem zou willen troosten. De geur van Melisse maakt je vrolijk, maar kan je ook een gevoel van verdriet geven; precies zoals de liefde ook kan zijn.
Het verhaal wordt geschreven vanuit een verteller die over de ‘hij-persoon’ schrijft. De jongen – zijn naam krijgen we niet te weten – kijkt terug op zijn tijd met Melisse. Aan de hand van voorwerpen die allemaal een eigen verhaal hebben, zet de jongen alles voor zichzelf op een rijtje. Zo krijgen wij als lezer beetje bij beetje zicht op wat er is gebeurd tussen hem en Melisse. Soms weet je als lezer meer dan de ‘hij-persoon’. Op het moment dat Melisse laat merken dat ze een andere vriend heeft, zijn de signalen die zij aan de jongen geeft voor de lezer overduidelijk. Het is dan ook frustrerend wanneer de ‘hij-persoon’ ze niet ziet vanwege zijn hevige verliefdheid. Het zijn van die momenten dat je de jongen het liefst zou willen toeschreeuwen beter naar haar te luisteren.
‘Hallo! Goeiemorgen slaapkop! Ken je me nog?’ Hij wil haar omhelzen, hij trekt haar naar zich toe, ze laat zich omhelzen maar ze ziet er meer verbaasd dan gelukkig uit. Na een poosje duwt ze hem van zich af. ‘Ik dacht… ik dacht dat je pas morgen zou komen.’ Hij wil naar binnen gaan. Zij blijft in de deuropening staan.
De geur van Melisse ontroert en verwonderd. Het verhaal zit vol met prachtige zinnen die het verdienen om gelezen te worden.
‘De telefoon staat zwijgend op de boekenkast.’
‘Zijn verlangen had een naam gekregen.’
‘Zijn busreizen waren voortaan tien minuten geluk.’
Sanne Veerman
De geur van Melisse is geen romantisch verhaal met een happy end. De geur van Melisse is veel meer dan dat. Het is een prachtig liefdesverhaal waarin je zo intens met de hoofdpersoon meeleeft dat je hem aan wilt moedigen, hem toe wilt schreeuwen en hem zou willen troosten. De geur van Melisse maakt je vrolijk, maar kan je ook een gevoel van verdriet geven; precies zoals de liefde ook kan zijn.
Het verhaal wordt geschreven vanuit een verteller die over de ‘hij-persoon’ schrijft. De jongen – zijn naam krijgen we niet te weten – kijkt terug op zijn tijd met Melisse. Aan de hand van voorwerpen die allemaal een eigen verhaal hebben, zet de jongen alles voor zichzelf op een rijtje. Zo krijgen wij als lezer beetje bij beetje zicht op wat er is gebeurd tussen hem en Melisse. Soms weet je als lezer meer dan de ‘hij-persoon’. Op het moment dat Melisse laat merken dat ze een andere vriend heeft, zijn de signalen die zij aan de jongen geeft voor de lezer overduidelijk. Het is dan ook frustrerend wanneer de ‘hij-persoon’ ze niet ziet vanwege zijn hevige verliefdheid. Het zijn van die momenten dat je de jongen het liefst zou willen toeschreeuwen beter naar haar te luisteren.
‘Hallo! Goeiemorgen slaapkop! Ken je me nog?’ Hij wil haar omhelzen, hij trekt haar naar zich toe, ze laat zich omhelzen maar ze ziet er meer verbaasd dan gelukkig uit. Na een poosje duwt ze hem van zich af. ‘Ik dacht… ik dacht dat je pas morgen zou komen.’ Hij wil naar binnen gaan. Zij blijft in de deuropening staan.
De geur van Melisse ontroert en verwonderd. Het verhaal zit vol met prachtige zinnen die het verdienen om gelezen te worden.
‘De telefoon staat zwijgend op de boekenkast.’
‘Zijn verlangen had een naam gekregen.’
‘Zijn busreizen waren voortaan tien minuten geluk.’
Sanne Veerman