Recensie van de stille soldaat - herman van Campenhout
Kindsoldaten bestaan
Wat een heftig, indringend en indrukwekkend verhaal. Herman van Campenhout slaagt er in het boek de stille soldaat erg goed in de verschrikkelijke wereld van kindsoldaten in Afrika weer te geven. Normaal gesproken moet een schrijver zijn verhaal nogal eens erger maken dan het is, dramatiseren, maar dat is hier totaal overbodig. De werkelijkheid is al gruwelijk genoeg.
Aan het begin van dit boek staat een inleidend woord geschreven door de algemeen secretaris van Pax Christi Vlaanderen, Gio De Weerd, wat ervoor zorgt dat het realiteitsgehalte van dit boek van het begin af aan duidelijk is. Wat volgt is een verhaal zonder poespas of verwesterd commentaar. Van Campenhout beschrijft de situatie gewoon zoals het is en zelfs dan zit je als lezer met grote, open ogen te lezen wat zich allemaal in de Savanne van Mozambique afspeelt. Ook de perverse machtswellustigheid van volwassenen zorgde bij deze recensent voor plaatsvervangende schaamte.
(De sergeant) 'Jammer genoeg is er één lafaard onder ons, een bange hond, een mismaakt wrattenzwijn dat liever op de vlucht sloeg dan mee te vechten. Met een kogel hebben we hem gestopt en ik hoop dat hij zo snel mogelijk crepeert... Laat eens horen wat jullie van hem denken!' 'Laffe hond!' 'Vuile slang!' Al wat er aan scheldwoorden in hun taal bestond, kreeg Zamito naar zijn hoofd. Als de sergeant het toegestaan had, hadden ze hem ter plekke gelyncht.
Het verhaal draait vooral om de veranderingen in Zamito. Eerst is hij nog een jongen, waarvan je als lezen nooit zal verwachten dat hij mee zal gaan in de moordgekte van zijn mederekruten, om uiteindelijk bedrogen uit te komen en te maken te hebben met een echte moordmachine. Hiertegenover wordt heel mooi het beeld beschreven van Bertina, die ondanks alles nog steeds in de goedheid van mensen blijft geloven. Wanneer deze personages verliefd op elkaar worden, weet je dat Zamito nog een kans heeft weer een normaal en goed mens te worden. Lees dit boek dus maar eens voordat je de volgende keer zeurt bij je ouders om een nieuw mobieltje.
Maarten Flaton
Wat een heftig, indringend en indrukwekkend verhaal. Herman van Campenhout slaagt er in het boek de stille soldaat erg goed in de verschrikkelijke wereld van kindsoldaten in Afrika weer te geven. Normaal gesproken moet een schrijver zijn verhaal nogal eens erger maken dan het is, dramatiseren, maar dat is hier totaal overbodig. De werkelijkheid is al gruwelijk genoeg.
Aan het begin van dit boek staat een inleidend woord geschreven door de algemeen secretaris van Pax Christi Vlaanderen, Gio De Weerd, wat ervoor zorgt dat het realiteitsgehalte van dit boek van het begin af aan duidelijk is. Wat volgt is een verhaal zonder poespas of verwesterd commentaar. Van Campenhout beschrijft de situatie gewoon zoals het is en zelfs dan zit je als lezer met grote, open ogen te lezen wat zich allemaal in de Savanne van Mozambique afspeelt. Ook de perverse machtswellustigheid van volwassenen zorgde bij deze recensent voor plaatsvervangende schaamte.
(De sergeant) 'Jammer genoeg is er één lafaard onder ons, een bange hond, een mismaakt wrattenzwijn dat liever op de vlucht sloeg dan mee te vechten. Met een kogel hebben we hem gestopt en ik hoop dat hij zo snel mogelijk crepeert... Laat eens horen wat jullie van hem denken!' 'Laffe hond!' 'Vuile slang!' Al wat er aan scheldwoorden in hun taal bestond, kreeg Zamito naar zijn hoofd. Als de sergeant het toegestaan had, hadden ze hem ter plekke gelyncht.
Het verhaal draait vooral om de veranderingen in Zamito. Eerst is hij nog een jongen, waarvan je als lezen nooit zal verwachten dat hij mee zal gaan in de moordgekte van zijn mederekruten, om uiteindelijk bedrogen uit te komen en te maken te hebben met een echte moordmachine. Hiertegenover wordt heel mooi het beeld beschreven van Bertina, die ondanks alles nog steeds in de goedheid van mensen blijft geloven. Wanneer deze personages verliefd op elkaar worden, weet je dat Zamito nog een kans heeft weer een normaal en goed mens te worden. Lees dit boek dus maar eens voordat je de volgende keer zeurt bij je ouders om een nieuw mobieltje.
Maarten Flaton