Recensie van Gruwelbad - Patrick Lagrou
Monsterlijk slijmerig prestige bad
Gruwelbad is een boek dat je in een dag uitleest als je houdt van gruwelen en griezelen. Het is niet alleen in heel gemakkelijk leesbare taal geschreven, maar het verhaal is ook ontzettend spannend. De spanning wordt duidelijk opgebouwd gedurende het verhaal. Je weet dat er eeuwenlang iets gebeurt in het moeras, maar je weet eigenlijk pas aan het eind van het verhaal wat het precies is. De kleine aanwijzingen die de schrijver eerder in het verhaal weggeeft, slepen je helemaal mee en zorgen ervoor dat je alsmaar door wilt lezen. Zo lijkt het slijm wel veel in het verhaal terug te komen en als blijkt wat het monster is, valt alles op zijn plek.
Het verhaal wordt niet vanuit één persoon verteld. Zo kom je te weten wat de verschillende personages denken en voelen. Dat maakt het inleven in het verhaal gemakkelijk. Zo wordt onder andere het toiletbezoek van één van de duikers de avond voor het openingsfeest van het prestigieuze zwemparadijs erg beeldend beschreven:
‘Iets kouds en glibberigs was tot aan zijn bips gekomen. Het was alsof het zich aan hem wilde vastzuigen. Gijs Bolle wilde opstaan, maar kon het opeens niet meer. Iets zat aan hem vast en breidde zich alsmaar verder uit. Opnieuw probeerde hij overeind te komen. Met zijn gespierde armen wilde hij zich van het toilet afduwen.
….
Nog even overwoog hij of hij wel om hulp zou schreeuwen. Stel je voor dat het een grap was! Meteen daarna twijfelde hij niet meer. Onderaan voelde hij een brandende pijn alsof hij met zijn kont in een zuurbad was gevallen. Tegelijk werd hij als het ware de toiletpot in gezogen.’
Houd je van griezelverhalen, waarin de dood meer dan één keer voorbij komt, waarin mysterieuze dingen gebeuren, maar de hoofdpersonen er toch als helden uit komen, dan moet je dit boek beslist eens lezen.
Marijana Zivanovic
Gruwelbad is een boek dat je in een dag uitleest als je houdt van gruwelen en griezelen. Het is niet alleen in heel gemakkelijk leesbare taal geschreven, maar het verhaal is ook ontzettend spannend. De spanning wordt duidelijk opgebouwd gedurende het verhaal. Je weet dat er eeuwenlang iets gebeurt in het moeras, maar je weet eigenlijk pas aan het eind van het verhaal wat het precies is. De kleine aanwijzingen die de schrijver eerder in het verhaal weggeeft, slepen je helemaal mee en zorgen ervoor dat je alsmaar door wilt lezen. Zo lijkt het slijm wel veel in het verhaal terug te komen en als blijkt wat het monster is, valt alles op zijn plek.
Het verhaal wordt niet vanuit één persoon verteld. Zo kom je te weten wat de verschillende personages denken en voelen. Dat maakt het inleven in het verhaal gemakkelijk. Zo wordt onder andere het toiletbezoek van één van de duikers de avond voor het openingsfeest van het prestigieuze zwemparadijs erg beeldend beschreven:
‘Iets kouds en glibberigs was tot aan zijn bips gekomen. Het was alsof het zich aan hem wilde vastzuigen. Gijs Bolle wilde opstaan, maar kon het opeens niet meer. Iets zat aan hem vast en breidde zich alsmaar verder uit. Opnieuw probeerde hij overeind te komen. Met zijn gespierde armen wilde hij zich van het toilet afduwen.
….
Nog even overwoog hij of hij wel om hulp zou schreeuwen. Stel je voor dat het een grap was! Meteen daarna twijfelde hij niet meer. Onderaan voelde hij een brandende pijn alsof hij met zijn kont in een zuurbad was gevallen. Tegelijk werd hij als het ware de toiletpot in gezogen.’
Houd je van griezelverhalen, waarin de dood meer dan één keer voorbij komt, waarin mysterieuze dingen gebeuren, maar de hoofdpersonen er toch als helden uit komen, dan moet je dit boek beslist eens lezen.
Marijana Zivanovic