Recensie van Horowitz horror - Anthony Horowitz
Gruwelen verborgen in dagelijkse dingen
Spanning en benauwdheid zijn volop aanwezig als je Horowitz horror uit de boekenkast pakt, een bundel van twaalf horrorverhalen.
Doodgewone gebeurtenissen worden beschreven, maar elke keer weer slaat het verhaal ineens om in huiveringwekkende situaties. Juist het feit dat de meeste verhalen over dagelijkse dingen gaan, maakt de verhalen extra eng en mysterieus.
Stel dat je eigen fototoestel ineens raar gaat doen?
‘Het was alsof de gezinsleden […] een foto waren geworden. Matthew zag ze opeens als van buitenaf, als bevroren in een andere wereld. Alles scheen stil te staan. Op hetzelfde moment voelde hij iets wat hij nog nooit had gevoeld, een vreemd tintelen achter in zijn hals, waar alle haartjes een voor een recht overeind gingen staan. Hij keek neer op de camera, die in zijn handen was gegroeid tot een gapend zwart gat. Hij voelde dat hij viel, dat hij naar binnen werd gezogen. En als hij er eenmaal in zat, zou de achterkant van de camera dichtklappen als het deksel van een doodskist en hem opsluiten in de ijselijke duisternis …’
De manier waarop Anthony Horowitz de verhalen schrijft zorgt voor herkenbaarheid. Je ziet de gebeurtenissen als het ware voor je ogen afspelen. Daarnaast beschrijft hij zaken soms best grappig, wat de leesbaarheid versterkt. Zo ook in Carrière in computerspelletjes:
‘Drie gele helikopters hingen gonzend in de lucht, en zodra hij ze zag, wist hij op de een of andere manier dat die er ook bij hoorden. Misschien was het intuïtie. Of misschien kwam het doordat er met grote rode letters DOOD HARRY GRAHAM op stond. Maar hij wist dat zij de vijand waren. Ze zaten achter hem aan.’
Elk verhaal jaagt je weer de stuipen op het lijf. Als je van griezel en horror houdt, dan is dit hét boek voor jou.
Marijana Zivanovic
Spanning en benauwdheid zijn volop aanwezig als je Horowitz horror uit de boekenkast pakt, een bundel van twaalf horrorverhalen.
Doodgewone gebeurtenissen worden beschreven, maar elke keer weer slaat het verhaal ineens om in huiveringwekkende situaties. Juist het feit dat de meeste verhalen over dagelijkse dingen gaan, maakt de verhalen extra eng en mysterieus.
Stel dat je eigen fototoestel ineens raar gaat doen?
‘Het was alsof de gezinsleden […] een foto waren geworden. Matthew zag ze opeens als van buitenaf, als bevroren in een andere wereld. Alles scheen stil te staan. Op hetzelfde moment voelde hij iets wat hij nog nooit had gevoeld, een vreemd tintelen achter in zijn hals, waar alle haartjes een voor een recht overeind gingen staan. Hij keek neer op de camera, die in zijn handen was gegroeid tot een gapend zwart gat. Hij voelde dat hij viel, dat hij naar binnen werd gezogen. En als hij er eenmaal in zat, zou de achterkant van de camera dichtklappen als het deksel van een doodskist en hem opsluiten in de ijselijke duisternis …’
De manier waarop Anthony Horowitz de verhalen schrijft zorgt voor herkenbaarheid. Je ziet de gebeurtenissen als het ware voor je ogen afspelen. Daarnaast beschrijft hij zaken soms best grappig, wat de leesbaarheid versterkt. Zo ook in Carrière in computerspelletjes:
‘Drie gele helikopters hingen gonzend in de lucht, en zodra hij ze zag, wist hij op de een of andere manier dat die er ook bij hoorden. Misschien was het intuïtie. Of misschien kwam het doordat er met grote rode letters DOOD HARRY GRAHAM op stond. Maar hij wist dat zij de vijand waren. Ze zaten achter hem aan.’
Elk verhaal jaagt je weer de stuipen op het lijf. Als je van griezel en horror houdt, dan is dit hét boek voor jou.
Marijana Zivanovic